Аўтар прысвячае гэтую кнігу

сваёй маці,

Леанідзе Паўлаўне Тарасевіч,

якую лічыць

сапраўднай багачкай за яе

залатое сэрца.

Кацярына Сідаровіч

Натхненне

Сцяжынка лесам – казачнай красы.

Так смачна пахнуць травы-медуніцы.

Усмешкай сонца ў кропельках расы

Мяне сустрэлі ягады чарніцы.

А баравік вітаў мяне здалёк,

Капелюшом раскінуўшы ігліцы,

І, вабячы зрабіць у ельнік крок,

Насустрач гуртам выбеглі лісіцы.

Мяне масляты бралі у палон:

Прымусілі залезці пад сасонку.

Лясным дарам аддаючы паклон,

З зязюлькай пра свой лёс вяду гамонку.

І птушка, гучна мовіўшы са мной,

Мне незвычайна шчодра шчыравала.

Гадоў накукавала – ой-ё-ёй! –

У шчасці доўга жыць паабяцала…

Мне плечы ахінуў лясны спакой.

Нясу дадому поўны кош багацця.

І вырастаюць крылы за спіной,

І поўніць сэрца адчуванне шчасця.

Дык заставайся і пабудзь са мной,

Маёй зачараванасці імгненне,

Узнёслы, светлы мой лясны настрой –

Лясное непаўторнае натхненне!

Кацярына Сідаровіч

Моя отрада

А ветер за окном шуршал листвой,

И солнышко с дождём играло в прятки.

А я к нему нехоженой тропой

В мечтах своих бежала без оглядки.

Наскучил мне рабочий кабинет

И суета обыденности торга.

Передо мной маячил встречи свет

С кумиром совершенства и восторга.

Он звал меня, в мои являясь сны,

В шикарной шляпе цвета шоколада

И в брюках обалденной белизны,

С букетом ароматов листопада.

Желанный облик, бередящий сны,

Шептал, что будет возле стройной ели,

На нашем месте у кривой сосны…–

И сердца струны радостью звенели.

О, как ждала я этот выходной!

Как медленно тянулись дни недели!

Он мой! – кричало сердце. Только мой!

Увидеться мы с ним давно хотели.

Мне нипочём ни дождь, ни ветра шквал.

Презрев в пору осеннего ненастья

Свистящих непогод девятый вал,

Спешу к нему я в предвкушеньи счастья.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Память нужна живым.

Арфа её многозвучна.

Многих событий дым

Явью волнует живущих.

Танго танцует лист,

Нас поразив пируэтом...

Истина, отзовись

Каменной статуи светом.

Двинские в ночь соловьи,

Вечность врачуя сердцем,

Арии вторят свои

Двадцати трём гвардейцам...

Цепи взрывных устройств

Арки моста скрывали,

Только от взрыва мост

Истово защищали.

Там, под свинцовым дождём,

Риском смертей объяты,

Еле справляясь с огнем,

Мост удержали солдаты.

Вечная память им

От поколений живущих.

Их имена мы чтим.

Наш Полоцк сейчас цветущий.

Аллея в рассветной дали...

Мирно летят журавли.

Кацярына Сідаровіч

«Напісанае слова - застаецца!»

Дзень добры вераснёвы сёння з намі.

Вітае восень нас паспеласці дарамі,

Чырвоным золатам сваім кранае дату –

Пісьменнасці на Беларусі сёння свята!

Святлом пазнання ісціны імкнецца:

«Напісанае слова – застаецца!».

Праз цьму стагоддзяў, сказанае дзедам,

Гучыць яно нашчадкам запаветам,

Гісторыяй радзімы, песняй звонкай,

Ім інтэлекту поўніцца скарбонка.

Як сповед продкаў пакаленням новым,

Жыве ў вяках напісанае слова.

Пісьменнасці святыя пуцявіны

Сышліся разам на імя Скарыны

У слаўны Полацк – даўніны калыску,

Што даў народам друкара Францыска.

Дзе пяць вякоў у пакаленнях новых

Іскрацца мудрасцю Скарынаўскія словы

Пра тое, як звяры і птушкі, пчолы,

Бароняць жытлы ад усіх наўкола,

І рыбы ведаюць свае глыбіны.

Так людзі ўсё сваё любіць павінны!

І прызнаюць каштоўнасць сказаў гэтых

Вучоныя, філосафы, паэты…

Кацярына Сідаровіч

Сіла Полацкага слова

Ў гісторыі значны і лёсам багаты,

Наш Полацк быліннаю славай крылаты.

З часоў Рагвалода тут чуюцца крокі,

Што маюць дзяржаўнасці нашай вытокі.

Краіны маёй гарадоў бацькам кроўным

Прызнаны наш Полацк і цэнтрам духоўным.

З далекіх часоў і ў сучаснасці новай

Жыве тут павага да мудрасці слова,

Якое чароўнаю чэрпае сілу

З зямлі, па якой Еўфрасіння хадзіла,

Да якога для нас адкрываў пуцявіны

Друкар і асветнік – Францішак Скарына.

З зямлі, дзе у такт калакольнаму звону

Гучаў паэтычны радок Сімяона,

Дзе подзвігі слаўных былых пакаленняў

Сілкуюць сягонняшніх творцаў натхненнем,

Дзе ў хвалях Дзвіны, што напоўнены светам,

Купаецца Муза – сяброўка паэтаў,

І піша вярба свой аповед маўклівы

На чуйнай вадзе Палаты гаварлівай,

А вецер складае ў славесную замець

Радкі, што крычыць гістарычная памяць.

Іскраць рамантычным радком закаханых

Шыкоўныя свечкі на шатах каштанаў.

Кацярына Сідаровіч

Лесная быль

В спелых капельках росы солнца блики,

Собирали я и ты голубику.

Видно свыше нас напутствовал кто-то ―

Неслучайно мы сошлись у болота,

Где багульник, полный страсти великой,

Льнет к любимице болот — голубике.

Красоты её могучая сила

На века седой кустарник сразила.

Очарованный хозяин болота

Голубику присушил приворотом.

Силой магии он ягоду манит,

Неустанно, неусыпно дурманит.

Не страдает чародей от безделья,

Приворотное готовит ей зелье.

И глупеют светлой радостью лики

У красавицы лесной – голубики.

Здесь восторг, дурманным зельем согретый,

Полнил нас с тобой от ягоды этой.

Красотою восхищало нам взоры

Голубичное безбрежное море.

.

Маг-багульник, повелитель болота,

Испытать решил на нас привороты:

Он нарочно наши мысли дурманил,

Всё былое занавесил, туманил.

Кацярына Сідаровіч

Ода Всеславу Чарадею

Я влюблена! Душа поёт, ликует.

Достойный рыцарь кровь мою волнует.

Он статью покорил меня пригожей.

Один такой, нет на него похожих:

Солидный, видный, величавый, важный,

Он в этой жизни на коне, бесстрашный,

Спокойный, мужественный и серьёзный,

Храбрец, к врагам непримиримый, грозный,

Уверенно всегда вперёд смотрящий,

Он воин ― истинный мужчина, настоящий.

Талантливый правитель. Даже птица

Красавцу захотела подчиниться:

Бок о бок с ним, усталости не зная.

И волк, навек оставив волчью стаю,

Его могуществу усердно служит.

Уверена: такой мне в жизни нужен.

Печать отваги, доблести и чести,

Надёжности, оплота, доброй вести

При встрече с ним я кожей ощущаю,

Любуясь, восхищенья не скрываю.

И знаю, что я в том не одинока:

Погреть на памятнике бабье око

К нему идут, восторженно хмелея,

Поклонницы Всеслава Чародея.

Кацярына Сідаровіч

Віцебшчына

Пра дзівоснаю красу праспявалі гуслі:

Прыгажэйшая з дачок любай Беларусі

Віцебшчына – паннай у прывабнай світцы,

У люстэркі рэчак і азёр глядзіцца.

І адбітак панны да таго прыгожы,

Што вачэй адвесці ад яго няможна:

Твар квітнее ружай на кустах шыпшыны,

Шчокі заірдзелі колерам маліны,

Адабралі вочы ў лёну сінявіны,

Пунцавеюць вусны выспеўшай калінай.

Валасы густымі хваляцца жытамі.

Постаць ахінае панна туманамі.

Нездарма ёй зычаць прыгажуні славу:

На адзенні панны вытканы дубравы,

Гай і бор шумлівы, аксаміт азёраў,

Запаведных сцежак, рэк, лясоў узоры,

Вогнішчы брусніц і россып росаў чыстых,

Бульбяны палетак, шыр лугоў квяцістых…

У яе парфуме стойкі пах жывіцы,

Свежасць вод крынічных, подых медуніцы,

Арамат чабору, замеці чаромхі

І садоў кіпення, водар бэзу гронкі.

Між сясцер па праву Віцебшчына – краля:

На грудзях шыкоўных у яе каралі,

Кацярына Сідаровіч

* * *

По морям гуляют корабли,

А один из них — такой красивый!

Расправ крылышки свои,

У ветров одалживает силы.

Старины седой надев наряд,

Нам призывно машет, вдаль гонимый.

И по праву, кораблей любимый брат,

Как душа морей, неотразимый.

Кацярына Сідаровіч

На выставе ласкутных вырабаў

Гэта ж трэба было ў ласкуточках

Паўтарыць, перадаць хараство

Самых мілых Радзімы куточкаў,

З краем любым, прыродай радство!

Кожны выраб – бяздонне пяшчоты,

Дабрыні, урачыстай цішы,

Дзе сабраны ўсе фарбы прыроды

І уплецена сонца душы.

Рукатворнай красой падзіўлюся,

Быццам казкі чароўнай я госць.

І руплівым рукам пакланюся,

Што ствараюць для нас прыгажосць.

Кацярына Сідаровіч

Наше счастье боится рассвета

Всё исчезнет с зарёй говорящей.

Разум наш безрассудство осудит.

Мы с тобою живём настоящим,

Зная: нашего «завтра» не будет…

На житейских дорог перекрёстке,

Проявив к нищим судьбам участье,

Отмеряя себя нам по горстке,

Караулило нас наше счастье.

И настигнув, кометой летящей

В ждущих душах сейчас голливудит,

Привиденьем волшебно парящим

Чувства, крепко уснувшие, будит...

И в безумные выси уносит,

Нас толкая на грех сладострастья.

О продленьи мгновения просит

Небеса горемычное счастье.

Преисполнено солнечным светом,

Нам ниспослано волею судеб,

Наше счастье боится рассвета –

Просто, «завтра» у счастья не будет.

Ах, судьба, ты жестокая сводня.

Сон – мираж… Он растает с рассветом.

Задержи нам подольше «сегодня»...

И оставь навсегда в душах светом.

Кацярына Сідаровіч

Помнишь?

Мне от счастья кричать хотелось.

Помнишь? Было в разгаре лето,

А в глазах наших ясных спело

Море радости в море света.

Помнишь? Звёзды для нас светили,

На рассвете блестели росы,

Мы у счастья с тобой гостили,

Отметала любовь вопросы.

Помнишь? Как тишина звенела

И для нас расцветали розы,

Как у нас по щекам катились

Неземного блаженства слёзы.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Набедокурили когда-то мы с тобой,

Едва рожденную любовь похоронив.

Чувств, исковерканных коварною судьбой,

Аккордами души звучит мотив…

Я нашу встречу представляла много раз,

Наивно полагая, что пройду

Нарочно мимо, опустив грустинки глаз,

А оказалось, не смогла… В саду

Я, как всегда, твою искала тень,

Весну с тобой я в память позвала…

Сирень…Как той весной цвела сирень!..

Такая же, как в ту весну, цвела!..

Рванулась я в объятия к мечте,

Её я перепутала с тобой…

Чеканят строчку мысли в суете:

А вдруг воскресла и простила нас любовь?!

Кацярына Сідаровіч

Ты

Ты – мой розовый сон, ты – забвение,

Ты – улыбка моя, настроение!

Ты со мной – и печали обрушены,

Ты от серости жизни отдушина.

Кацярына Сідаровіч

Судьба

Мы это точно знаем, ты и я,

Что ты моя, а я судьба твоя.

Мы не простим − ты мне, а я тебе –

Того, что мы противились судьбе.

Судьба сполна дала нам испытать

И радость встреч, и горечи разлуки.

Она пыталась вместе нас связать,

Но мы упорно разжимали руки.

Судьба спасательный бросала круг,

За нами счастье посылала тенью.

Не оценили мы её услуг –

По жизни плыли строго по теченью.

Мне оставалось руку протянуть,

Тебе – принять и повернуть навстречу.

Мы умудрились счастье оттолкнуть,

И отпустить в туманный синий вечер.

Магнит судьбы не сбросить никуда.

Стремясь друг к другу, оказавшись рядом,

Благодарим свою судьбу, когда

Она позволит повстречаться взглядом.

Дорожка ежевикой заросла,

Та, что была одной для нас с тобою...

Тебя с собой другая увела,

И я плетусь вслед за чужой судьбою.

Кацярына Сідаровіч

Воровка

Увы, за встречей было расставанье.

Но бережёт душа воспоминанье,

Как, прячась от своей судьбы ненастья,

Я умыкнула у чужой кусочек счастья.

За новой встречей − снова расставанье.

И вновь душа хранит воспоминанье,

Как я укрылась от судьбы ненастья

Тем лоскутком ворованного счастья.

Мы просто люди, мы не ангелы, не боги.

И нам людские свойственны пороки.

И вновь, спасаясь от судьбы ненастья,

Кто чем грешит,

А я – ворую счастье.

Кацярына Сідаровіч

Дайте сердцу любви глоток!

Заедает тоска зелёная.

Сердце просит любви глоток.

Равнодушие грусть бездонную

В нём поставило на поток.

Бездна серости затуманила,

Потушила слезой глаза.

Догоревших страстей окалина

Ранит душу. Не полоса!

Боль предательства – тяжесть тёмная –

Раздавила мечты росток…

Заедает тоска зеленая.

Дайте сердцу любви глоток!

Кацярына Сідаровіч

Железнодорожная баллада

На жёстской скамье у окна

Знакомились он и она.

В речах возмущения тон:

Достался им общий вагон.

Тревожно вздыхала она:

Сумеет ли ночью без сна?

И вторил он ей в унисон:

− Ну, надо же! – общий вагон!

Что делать? В течение дня –

Кроссворд, ни о чём болтовня.

О жизни вели разговор,

На тему политики спор.

И каждый из них из беседы,

Отметил себе про соседа.

Он думал: «Красива, умна,

Но, странно: похоже, одна».

Она: «Где же та из причин,

Что он в свои годы один?

При нём интеллект, внешность, чин.

Приятнее мало мужчин».

Но вечер всю бодрость скосил.

Бороться со сном нету сил.

Она, в полудреме ещё,

Склонилась к нему на плечо.

Кацярына Сідаровіч

Разбита чашка

В душе оставлены следы

От пальцев на запястье…

И звон гнетущей пустоты,

Когда роняют счастье.

Разбита чашка. Собирать

И склеивать – без толку.

Но я расплакалась опять

Над дорогим осколком.

Кацярына Сідаровіч

Ну и пусть!

Запорошило глаза,

Вот и катится слеза.

Повторяю мысли вслух:

Это тополиный пух

Аллергию шлет наградой,

Вызывая слёзы градом.

Остальное ни при чём.

Я не думаю о нём,

О предательстве, измене.

Даже рада перемене:

В жизни новый поворот,

Голубеет небосвод,

Отступает туч рутина,

Рвётся в клочья паутина,

Что сплели тоска и грусть.

Всё сначала. Ну и пусть!

Кацярына Сідаровіч

Очарование

Белеет снег кристальной чистоты.

С его снежинки каждой смотришь ты.

И воздух весь наполнен лишь тобой –

В порывах ветра слышу голос твой.

С тобой мои желанья и мечты.

Ты – миг покоя в царстве суеты.

Мой мир раскрасил в радуги цвета.

С тобой в душе исчезла пустота.

Твои глаза, улыбка и слова…

Тобой моя кружится голова.

По мыслям бродишь. Ты – наркотик мой.

Я пропадаю, я больна тобой!

Но на свои недуги не ропщу,

Подольше поболеть тобой хочу.

Я рада ощущенью, что жива,

Что я – не пыль, не камень, не дрова…

Белеет снег кристальной чистоты.

Растает, замутив твои черты.

И унесётся бурною рекой

Очарование, что связано с тобой.

Кацярына Сідаровіч

Сашка

Под руками волос русый лён,

Кудри круто завиты барашком.

Часто вижу любимый свой сон –

Это сон звонкой юности – Сашка:

Брови цвета пшеницы вразлёт,

Брюки клёш, синей клеткой рубашка.

Пусть во сне, но со мною живёт

Образ твой, юность чистая, – Сашка.

В мир надежд мчит мой сон-самолёт,

В мир открытых сердец нараспашку,

Где меня под черёмухой ждёт…

Ждёт меня Солнце юности – Сашка.

Ах, вернуть бы волшебный рассвет,

Небо звёздное, платье в ромашку,

Глаз лучистых божественный свет.

Оглянись, призрак юности – Сашка!

Кацярына Сідаровіч

Ода донжуану

Ты – болтун, трепло и пустомеля, –

Это, как ни странно, знаю я.

Отчего же, без вина хмелея,

Слушаю тебя, как соловья?

Понимаю: правды в слове пылком

Часто не бывает ни на грош.

Отчего ж так радостно по жилкам

Кровь бежит, когда ты сладко врёшь?

Тьма обид на сердце накипела,

И стократно убедилась я:

Доверять тебе – пустое дело,

А ловить – как в небе журавля.

Ты клянёшься, что безмерно любишь,

Что в своей любви не видишь дна.

И на время обо мне забудешь:

У тебя такая не одна.

Бабам о любви читаешь сказки,

Веешь в души сладострастный дым…

Ну а мы, соскучившись без ласки,

Рады, дуры, сказочкам твоим.

Кацярына Сідаровіч

Пралескі для Людмілы

I

“Худа без дабра не бывае.” Як добра, што ліе дождж і

можна проста ісці, куды нясуць ногі, куды глядзяць вочы,

не хаваючы твару ад людзей. Дождж рабіў нябачнымі

слёзы, якія ручаём цяклі з вачэй Людмілы. А Людміла не

ведала, куды ідзе, не ведала, што рабіць, як жыць далей на

развалінах таго жыцця, якое рухнула ў адначассе, як

папяровая хатка.

Да гэтага дня яна лічыла сябе адной з самых паспяховых

жанчын. Да гэтага дня ў яе быў свой вельмі ўдалы бізнес,

сетка магазінаў, уважлівы, любячы муж, дом – поўная

чаша... Людміле 29 год. Да гэтага дня да поўнага шчасця ёй

не хапала толькі дзіцяці. Высветлілася, што яе муж не можа

мець дзяцей з-за захворавання, якое перанёс у дзяцінстве.

Але Людміла не адчайвалася наконт гэтай недарэчнасці.

Яна звярнулася ў клініку, і за грошы, якія ў Людмілы былі,

мела магчымасць зацяжарыць. Але яе муж – яе дарагі

Лёнька – сказаў, што гэта будуць выкінутыя на вецер грошы

і што ён не супраць, калі Людачка пазнаёміцца з прыгожым

і разумным маладым чалавекам і знойдзе дзіця самым

простым шляхам. Дзеля гэтага, ён кожны вечар вазіў

Людмілу ў рэстаран, дзе яна павінна была пазнаёміцца з

будучым бацькам свайго дзіця. Людміла не верыла, што

Лёнька гэта робіць на поўным сур’ёзе. Яна была ўпэўнена

ў тым, што Лёнька знаходзіцца ў адчаі ад сваёй бяды і дае

ёй свабоду дзеяння, свабоду выбару, баіцца, што ён не

патрэбен ёй такі... Але Людміла выходзіла замуж раз на ўсё

жыццё, з настроем дзяліць ўсе радасці і горасці напапалам

з каханым. І таму дазваляла яму

Кацярына Сідаровіч

згодна на абмен кватэры, то ён згодзен на развод, і што яна

– Людміла – у гэтым выпадку – нішчая царкоўная крыса.

Вось з гэтым Людміла выйшла на вуліцу, дзе ішоў дождж,

якому яна была рада.

II

У Сашы выдаўся вельмі добры дзень. Збылася яго

мара: ён купіў аутамабіль, на які многа часу капіў грошы. Ён

ехаў абы куды, абы ехаць, каб адчуваць сябе гасадаром

гэтага прыгажуна. У жыцці Сашы былі дзве мары: адна з іх

– машына, а другая – жанчына. Машыну ён сёння купіў, а

жанчына – мара недасягальная. Яна ўжо некалькі год жыве

з Сашам у адным двары. Для Сашы – яна эталон жаночай

прыгажосці. З такіх, як яна, пішуць іконы. Свет, які

зыходзіць з яе вачэй, вабіць да яе чароўнай сілай. Саша

ведае, калі яна прачынаецца, калі ідзе на працу. Саша

бывае вельмі шчаслівы, калі яму выпадае магчымасць

блізка падыйсці да гэтай жанчыны, убачыць яе ўсмешку,

калі яна з кімсьці размаўляе. Ён, як заварожаны, пільнуе яе,

сочыць за ёй... А яна замужам. Яна кахае свайго мужа. І

той таксама яе кахае, але не толькі яе. Саша гэта добра

ведае: на свае вочы бачыў. І вось... Адкуль тут яна?. Гэта

яна! Саша не мог памыліцца. Чаму ў такі лівень яна ідзе

без парасона? Саша ціха ехаў за ёй, не адважваючыся

прапанаваць ёй сесці ў машыну, і ў той жа час, не мог

пакінуць яе адну пад дажджом. Ён бачыў, як яна

абапёрлася на поручні маста і глядзела ўніз. У нейкі

момант яму здалося, што яна хоча прыгнуць у раку. У

страха вочы вялікія... Ён пад’ехаў да Людмілы,

прыпыніўся, адкрыў дзверы, і пацягнуў яе ў машыну.

Людміла села не працівячыся, не глянуўшы на яго. Ён

ціханька крануў машыну. Ён убачыў на яе вачах слёзы. Ён

Кацярына Сідаровіч

разумела, што яна наўрад ці зможа перажыць, калі яе

царэвіч ад яе адмовіцца, і таму яна вырашыла зрабіць гэты

крок сама. Яна сама папрасіла яго адвезці яе ў горад і

высадзіць з машаны за два кварталы ад дому.

Саша зразумеў, што Людміла бачыла яго ўпершыню і

вырашыла, што больш яна бачыць яго не хоча, таму

пападацца ёй на вочы ён не буде. Але усё астататняе сваё

жыццё ён будзе ўдзячны ёй за гэты дзень – самы шчаслівы

дзень у яго жыцці, дзень, які, каб была яго воля, не канчаўся

б ніколі.

III

Праходзіў час. Людміла ціха-мірна па абаюднай згодзе

аформіла развод з мужам, уладкавалася на працу па

спецыяльнасці і пераехала жыць да бацькоў. Высветлілася,

што ўвесь іх з ужо былым мужам бізнес цяпер належыў

Лёнькавай маці. У сваёй кватэры, якая нейкім цудам

засталася ейнай, Люда з'яўлялася вельмі рэдка, калі

патрэбна было забраць неабходныя рэчы.

Але нягледзячы на вялікія матэрыальныя страты,

непарадкі ў асабістым жыцці, блізкія сталі заўважаць, што

Людміла, як бы свеціцца знутры радасцю. Неўзабаве

радасць Людмілы акругліла яе і стала відавочнай і агульнай

для тых людзей, якія любілі гэтую цудоўную жанчыну,

бачылі, як зайздросціла яна цяжарным маладзіцам, ведалі,

што яна не супраць аддаць усё золата міра за шчасце быць

маці. 7 студзеня Людміла нарадзіла сына і назвала яго

Іванкам, у гонар яго бацькі, імя якога яна нават не

запыталася. А Іванка быў проста маленькай копіяй

казачнага царэвіча. Нельга расказаць, як Людміла

радавалася свайму сыночку і, любуючыся на неўмаляці,

цалуючы ямачку на падбародку і залатыя завіткі валасоў,

Кацярына Сідаровіч

разгублена трымала ў руках кветкі: “Што гэта было?

Адкуль ён узяўся? Няўжо шукаў? Чаму уцёк?” Раптам у

дзверы ізноў пазванілі. Людміла адкрыла. На парозе стаялі

дзве жанчыны. Маладзейшая стала распавядаць, што яна

сястра Сашы і што Саша ім з маці толькі што расказаў, што

тут у яго расце сын – яе пляменнік і мамін унук. А

старэйшая на вачах у Людмілы памаладзела, гледзячы на

маленькага Іванку, і ўлажыла яму ў ручку 100 даляраў.

Неўзабаве ў дзвярах з'явіўся і сам Саша. Ён трымаў у

руках ахапак руж. “Дарэмна траціўся!” – сказала Людміла.

Для мяне даражэй за гэтыя пралескі няма ніякіх кветак на

свеце!

VI

Сёння маленькі Іванка, гуляючы са сваёй бабуляй у

двары, паведаміў усім, што ён з бацькамі і маленькай

сястрычкай ездзіў на лясную паляну, дзе цвітуць

цудоўныя кветкі «толькі для нашай мамы».

Кацярына Сідаровіч

Богачка

Моей маме посвящается

Состояние нажить –

Дело непростое.

Есть богатство у тебя –

Сердце золотое.

Ты его не бережёшь,

Отдавая людям.

Знаешь: золотой запас

Сердца не убудет.

Он искрится, бередя

Зависть августейших,

Состоит из всех щедрот

Истинно ценнейших:

Сплав любви и доброты,

Мудрости, уменья,

Трудолюбия,тепла,

Ласки и терпенья.

Клад душевной красоты

Свет лучит особый:

Злато сердца твоего

Самой высшей пробы.

Солнечно его тепло

Свет лучит крылато.

Веско золото твоё –

Ты всегда богата!

Кацярына Сідаровіч

Свадьба золотая

Родителям

Расскажу я вам, друзья,

Как назад полвека

Два прекрасных встретились

В жизни человека.

Небогато жили. Есть

Чудеса на свете,

Только выросли у них

Золотые дети.

Разлетались кто куда,

Прибавляли злато:

Как из рога, золотые

Сыпались внучата.

С золотых сердец теплом

В жизни не до скуки.

Золотых им правнуков

Подарили внуки.

А друзья их и родня –

Тоже не простые –

Все они, как на подбор,

Люди золотые.

Так полвека шла сюда,

Ловко собирая

Горы золота вокруг,

Свадьба золотая.

Кацярына Сідаровіч

Мне сказала сонейка: “Агу!”

Маленькаму ўнучку

Мне сказала сонейка: “Агу!”,

Падарыла светлую ўсмешку –

Спелымі вясёлкамі душы

Мне да шчасця вымасціла сцежку.

Мне сказала сонейка: “Агу!”,

Працянуўшы ручкі з-пад пялёнкі,

Музыкай чароўнай у цішы

Песціць слых пачуты голас звонкі.

Мне сказала сонейка: “Агу!”,

Запрасіла ў шлях да дзіўнай казкі,

Дзе бярэ выток пяшчоты рай,

Ў край бязмежнай дабрыні і ласкі.

Мне сказала сонейка: “Агу!”,

Адчыніўшы ўраз шырока дзверы

Да цяпла, ў квяцісты месяц май,

Да крыніц надзеі і даверу.

Мне сказала сонейка: “Агу!”

Кацярына Сідаровіч

Смак бабуліных піражкоў

Вір успамінаў зацягнуў мяне ў маё дзяцінства, як толькі

я ўбачыла гэтую дарогу – дарогу да вёскі Рэм – такую

светлую і радасную – дарогу да дзеда Клімкі і бабкі

Прузынкі.

У маіх бацькоў шасцёра дзяцей, усе дочкі. Жылі мы

тады за сем кіламетраў ад дзеда з бабай у вёсцы

Вароўскага, і амаль кожныя выхадныя бацька ўсаджваў

нас на падводу і мы ўсёй сям'ёй, нават сабака і кошка не

заставаліся дома, ехалі сюды.

Дзетак поўны воз

Конь у госці вёз.

А сабачка: “Гаў!”–

Наперад забягаў...

Экспромтам складзеныя намі песні спяваліся сямейным

хорам і разносіліся па наваколлі нашымі звонкімі галасамі.

Мы любілі гэтую дарогу, яна ніколі не была для нас

доўгай, мы заўсёды былі ўпэўнены, што там, куды яна

вядзе, нас чакаюць, любяць, па нас сумуюць. Дзед з

бабкай, колькі я сябе памятаю, заўсёды чакалі нас,

седзячы на лаўцы, прыгожа апранутыя, шчаслівыя ад

сустрэчы з намі. На стале – смачныя пачастункі і сярод іх

абавязкова бабуліны піражкі: маленькія такія, падобныя

на шарыкі, памачаныя ў сумесь з растопленага

сметанковага масла, мёду і маку. Піражкоў гэтых,

неверагодна смачных, заўсёды было напечана столькі,

што, здавалася, яны ў гэтай хаце ніколі не канчаліся,

нават калі да дзеда з бабкай прыязджалі яшчэ дзевяць

унукаў, акрамя нас. Вось ўжо было радасці, як збіраліся

ўсе разам! Але я любіла, асабліва калі яшчэ не хадзіла ў

Кацярына Сідаровіч

крыўдзіцца на дурня? Сама мяне вучыла: “Хоць гаршком

абзаві, у печ не ўставіш!” Якая ж ты нішчанка, калі на

табе такое прыгожае адзенне?!. Вось гэтыя думкі я і

выказала сваёй бабцы.

– Ведаеш, Кацярынка, – гаварыла мне, усхліпваючы,

Прузынка, – дзядзька Сцяпан зусім не дурны і ўсё, што

ён тут казаў, праўда, страшная, горкая праўда.

...Некалі мы ўсе былі суседзямі і жылі недалёка адсюль,

у вёсцы Жураўкоўка, якую ў час вайны датла спалілі

фашысты. У дзядзькі Сцяпана была жонка і пяцёра

малых дзетак. Твой дзед Клімка тады жыў з Геленкай –

маці твайго бацькі, тваёй роднай бабуляй, якую табе

ніколі не давялося ўбачыць. У іх да вайны было сямёра

дзяцей. А я была замужам за Хведарам, і расцілі мы з ім

адзінаццаць дзяцей. Пачалася вайна. Я праводзіла на

фронт мужа і старэйшых сыноў-двайнят – Івана і Лёньку,

а дзевяць меншых дзяцей са мной засталіся. Сцяпан

таксама пайшоў ваяваць, пакінуўшы сваю сям'ю. А твой

дзед Клімка жаніўся ў 37 гадоў, таму, як пачалася вайна,

ён ужо старым лічыўся, не ўзялі яго ў армію. Праводзілі

яны з Геленкай на фронт старэйшага свайго сына

Мікалая, а Юліку – твайму бацьку – гадоў не хапала, дык

ён у партызаны падаўся з такімі ж, як сам, падлеткамі.

Дачку іх старэйшую, Марыю, немцы ў Германію вывезлі,

разам з усёй вясковай моладдзю. Сын Васілёк, якому

тады было сем год, раптам захварэў і памёр ад

невядомай хваробы. Усё гэта падкасіла Геленку –

весялушку і спявачку на ўсё сяло, злягла яна, а як слых

прайшоў, што недалёка адсюль, у вёсцы Пядань, усіх

людзей, і старых і малых, сагналі ў пуню і жывымі

спалілі, то яна ўгаварыла Клімку ўзяць дзяцей і схавацца

Кацярына Сідаровіч

бацька твой с параненай галавой і рукой таксама пасля

перамогі са шпіталя напісаў. А вось Марыя, вярнуўшыся

з Нямеччыны, пражыла ўсяго некалькі дзён, у няпоўных

18 гадоў памерла. Сцяпан, як з фронту вярнуўся, выў, як

паранены воўк, ён так і застаўся адзін на адзін са сваім

горам.

Клімка дапамагаў нам з Танькай мужчынскую працу

рабіць, а я яму – дзяцей абмыць, есці зварыць, бо

засталіся на яго руках трохгадовая Шурка, чатырохгадовы

Аляксей і пяцігадовы Ясь. Глядзела іх, як магла, але ніхто:

ні Танька, ні Шурка, ні Ясь, ні Аляксей – ні разу не

назваў мяне мамай. Выраслі і мая пляменніца, і Клімкавы

дзеці дабразычлівымі, працавітымі людзьмі, і цяпер мы

адна сям'я. І ўнукі ў нас добрыя, ласкавыя, прыгожыя,

разумныя, чаго яшчэ трэба? Але я ў гэтай сям'і пабіранка:

грэюся пад чужым сонцам, а сагрэцца так і не змагла. Не

магу я не думаць, гледзячы на чужых дзяцей, чаму гэта

не мае. Якія б былі цяпер мае дзеткі? Якія б сёння былі

мае ўнукі? Як бы мы з Хведарам сёння іх чакалі,

сустракалі?!. Кожны раз, кладучыся спаць, я перабіраю ў

памяці твары сваіх дзяцей, мужа. Я вельмі баюся

забыцца, як яны выглядалі, нават фотакартак не

засталося. Ты заўсёды пытаешся, чаму я плачу, калі пяку

піражкі? Не хачу я плакаць, слёзы самі ліюцца, бо не

дачакалася я сваіх унукаў. А ты – ты вельмі падобная на

маю дачку Марыльку, і я дазваляю сабе ўявіць, што неба

пашкадавала мяне і паслала яе мне праз цябе. Але гэта

толькі на хвілінку. Я разумею, што гэта не так. Прабач

мяне, мілая дзяўчынка, але Сцяпан сказаў праўду: я

ніколі не буду любіць цябе так, як бы любіла Геленка –

твая родная бабуля, я ніколі не буду любіць вас так, як бы

Кацярына Сідаровіч

Прадаецца дача

У гэтым вершы жывы мой бацька

Сярод аб’яў даўно маяча:

“Булаўкі. Прадаецца дача”.

Шанс гэты нельга выпускаць:

Ад Полацка рукой падаць.

Каштуе танна – маю грошы –

Я буду для сям’і харошы,

Як мне падвернецца удача

Прыдбаць у асабістасць дачу.

Сустрэў рухавенькі дзядок:

Пад вішняй стол, на ім мядок,

Пячонай бульбай частаваў,

Бярозавіку наліваў.

– Нядорага: калодзеж, рэчка,

Дом-церамок, веранда, печка,

15 сотак каля хаты,

Клубніц, смародзіны багата,

Садок, маліны паласа –

Прырода – пісана краса.

Сасніць не мог такога ўночы,

Не верыў зроку, плюшчыў вочы:

У кветках клумбы – проста цуд,

Кусты вяргіні, бэзу тут.

Паветра – смачнае, густое,

На ягадна-грыбным настоі,

Ну проста хоць ты ножам рэж

Ды, пасаліўшы, з хлебам еш.

Не дача – райская паляна!

Кацярына Сідаровіч

У кожнага свае заняткі.

– Вось тут мы будзем загараць,

Гамак паціху гатутаць.

– Зра языком не палашчы:

Энцэфалітныя кляшчы

Вісяць на вецці! Каля хаты

На вадапой ідзе сахаты.

– Кунатай бульбачка расце.

Глянь, дзед, вось-вось – і зацвіце!

– Так, хутка зацвіце – і зноў

Чакай у госці кабаноў!

Тут летась вывадак прайшоў –

Ні бульбінкі я не знайшоў.

А на клубніцы, дык сюды

Злятаюць адусюль дразды,

Мяне пільнуюць і злуюць,

Калі спрабую іх спугнуць.

Як каркнуць, глянуць спадбачэння,

Хоць папрасі ў іх прабачэння.

– Сабакі гаўкаюць?

– Не, лісы!

Нара вунь там, за елкай, блізка.

Сабакам нельга тут з’яўляцца:

Вясковыя ваўкоў баяцца.

– Ой, дзед, ну у цябе й суседзі!

Не водзяцца адны мядзведзі!

– Мядзведзь не быў тут, слава Богу!

А вось мядзвежая бярлога

Пад вываратнем, быццам хата,

Сухім валежнікам запята

Кацярына Сідаровіч

Все спят, а я пишу стихи

Все люди спят, я пишу стихи.

Я душу исповедую бумаге.

Отпустит мне бумага все грехи,

Распухнув от солёной слёзной влаги.

Моих воздушных замков дивный свод

Вновь кляксами обид на ней лоснится.

Бумага примет всё, меня поймёт –

С ней можно сокровенным поделиться.

Она не посмеётся, не предаст,

Заставит, как случалось не однажды,

Включить мой крепко спящий третий глаз:

Негоже ошибаться в людях дважды.

Все крепко спят. А я пишу стихи.

Безмолвный лист исписанной бумаги

Мне не позволит из-за чепухи

Носить на сердце травм душевных шлаки.

Все спят ещё. А я пишу стихи—

Труд над нелепой жизненной ошибкой.

Зарю настырно будят петухи.

И я встречаю новый день с улыбкой.

Кацярына Сідаровіч

Гадкому «гению»

Хватает красоты, ума, таланта,

Как жаль, что за не столь короткий век

В тебе погиб актер, поэт, писатель,

Психолог, величайший прорицатель

И вовсе не родился человек.

Кацярына Сідаровіч

Цветная зебра

Часто слышу я фразу крылатую:

«Жизнь как зебра – у всех чёрно-белая”.

Только зебру свою полосатую

В разноцветье тонов разодела я.

В ней, меняясь, кипят краски разные:

Неприятные и симпатичные:

Липнут хвори коричнево-грязные,

И предательств удавки горчичные.

Боль потерь, что вплелась лентой чёрною,

Пережить в этой жизни сумела я,

И мечты голубень непокорную,

И триумфы торжественно-белые.

А влюблённость туманом сиреневым

Пролетает минутными мерками,

И любовь, закалённая временем,

Полыхает в душе фейерверками.

Мне улыбкою детской букетится

Миг прилива щемящего нежности –

В нём небесною радугой светится

Чувство счастья в цветной неизбежности.

От людской доброты сердце жмурится

И лучится восторгом малиновым.

Ждёт успеха зеленая улица

В связке с завистью ультрамариновой.

Я воюю с чернильными стёками

От обид, что мне душу запачкали,

И очки с розоватыми стёклами

Выношу я на мусорку пачками.

Кацярына Сідаровіч

Я притворяюсь, что живу…

Я притворяюсь, что живу, но жизнь,

Предательски моё оставив тело,

Мне грубо приказала: «Отвяжись!»

И за тобой вдогонку полетела.

Играя, как бездарнейший артист,

И натянув улыбчивую маску,

Схожу со сцен под недовольных свист –

Узрели на моём лице гримаску.

Я притворяюсь, что живу…

Непрошеная балует слеза

Исполненные грусти и печали

Мои безжизненно потухшие глаза:

Они тебя искать в толпе устали.

Моя душа захвачена зимой.

В ней властвуют холодные метели,

И горбят плечи крылья за спиной

Тяжёлые… Они окаменели.

Я притворяюсь, что живу…

Мне плохо! Жизнь! Прошу тебя, вернись!

Я каменную тяжесть сброшу с тела.

Люблю тебя! Моя ты! Слышишь, жизнь?!

Прости, что удержать не захотела…

Я притворяюсь, что живу…

Кацярына Сідаровіч

* * *

Нет, лицемерье не порок, а Божий дар.

Речь мудрого льстеца – душе услада.

Попробуй, гнева потушив в сердцах пожар,

Сказать не то, что хочешь, а что надо.

* * *

Ах, эта жизнь!

Все время учит нас.

Чего-то много в ней,

Чего-то мало.

Одна она, но я в который раз

Попробую её начать сначала.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Моей гордыне очень тяжело.

Как зверю в ранах, не угомониться.

Ей всё, как есть, приходится принять,

Ей с тем, что есть, приходится смириться.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Сказал мне он,

Что я души отрада,

Что послана ему

Судьбой в награду.

Да вот за что и почему –

Никак не в памяти ему.

Мне тоже хочется спросить

Судьбы всевышнее созданье,

За что в награду я ему?

И он за что мне в наказанье?

Кацярына Сідаровіч

Одуванчик

В палисаднике на клумбах цветы –

Современный эталон красоты.

И мелькает, словно солнечный зайчик,

Возле царственных особ Одуванчик –

Самый дерзкий у цветов самосей,

Самый стойкий из растений-друзей.

Не боится ни жары, ни мороза,

Красотой готов поспорить он с розой.

Жизни силу в дар приняв от земли,

Плещет золотом в дорожной пыли.

На небесное светило похожий,

Дарит он улыбку солнца прохожим.

А его скосить и вырвать велят,

Под асфальт замуровать норовят.

Только, злобе неподвластный пацанчик,

Прорастает сквозь асфальт одуванчик.

Так живёт порой талант у людей –

Серой птахой, как в кустах соловей.

И, чихая на асфальтоукатчик,

Он цветёт, как майским днём одуванчик.

Кацярына Сідаровіч

Одиночество

Прочь гоню, а ты со мной, одиночество,

Как фамилия, как имя и отчество.

И напрасно, жизни плешь теребя,

Я избавиться хочу от тебя.

Жаль, слабо мне о тебе позабыть,

Разорвать меж нами прочную нить,

За широкою спиной друга милого

Спрятать душу от тебя, от постылого.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Мне так плохо, умираю я!

Зашаталась вдруг земля, уходит сила.

На груди пригретая змея

Сердце любящее ядом угостила.

И садизмом насладившись всласть,

Снова магию свою змея включила…

Как лягушка, я стремлюсь к ней в пасть.

Господи, спаси меня, помилуй!

– Господи! – взываю,– Помоги

Лягушачей кожи сбросить скверну!

От змеиных чар убереги!

Дай мне шанс узреть в себе царевну!

Кацярына Сідаровіч

Гадюка (портрет с натуры)

У ненависти ни конца ни края.

Чужой успех тебя бросает в дрожь.

Всех завистью своей испепеляя,

Ты, чтобы портить людям кровь, живёшь.

Беснуешься. На ком развеять скуку?

Кого б тебе сегодня укусить?

Ужалить, как гремучая змеюка.

На ком полнее желчь свою излить?

В больное место, чтобы потерялся,

Не знал пути, куда идти, бежать.

И, если он доселе улыбался,

Мог только плакать, нервничать, кричать.

И лишь когда накопленную гадость

Ты выплеснешь на жертву до конца,

Ликующе-торжественная радость

Развеет тени твоего лица.

Тяжёлый взгляд. Отёки под глазами.

Усталый вид: бесспорно, плохо спишь.

Готовя яд, змеиными устами

Ты и во сне, наверное, ш-ш-шипишь.

Кацярына Сідаровіч

* * *

Ты просишь о прощении? Поверь,

Обида сердце мне давно не гложет.

Израненный, истёкший кровью зверь

В нём умер. И никто уже не сможет

Убитого слезами воскресить.

В моём сердечке морг. Но я не стану

Себя тебе в угоду хоронить.

Святой водицей окропивши рану,

Свяжу я порванную с жизнью нить…

Увидишь: без тебя счастливой стану!

Кацярына Сідаровіч

Не разгубіўся

Жанчынам аб пачуццях распінацца,

Закінуць маляўнічы трапны сказ

Мог запраста, як быццам павітацца,

Вясковы непапраўны лавелас.

Прызнанне у каханні – што ні гук,

Усё, што шавялілася наўкола,

Любіў абмацаць. З-за сваіх блазлівых рук

Скандальнай славай славіўся Мікола.

Гулялі раз вяселле у сяле,

Запрошаны былі усе суседзі.

Быў трошкі Мікалай “навесяле”,

За чаркай, у час танца, пры бяседзе

Ён Галі гаварыў: “Даўно люблю”,

Марылі: “Вер, адну цябе кахаю”.

Ірыне: “Позірк твой дарма лаўлю”.

А Кацярыне: “Быць з табой жадаю”.

Ён шчыра кампліменты раздаваў,

Абхаджаваў жаночы пол без лені.

А рукі свае доўгія трымаў

Каля грудзей кабет ці на каленях.

Вяселле выключае негатыў,

Жанчыны не выказывалі злосці,

Але з’ядналіся ў бабскі калектыў,

Дзе перамылі Мікалаю косці.

Кацярына Сідаровіч

Артыст

Худы, маленькі, з твару неказісты,

Ён у жанчын асобы поспех меў:

Артыст ад бога. Працаваў таксістам,

На баб гарачым позіркам глядзеў.

Узбагаціць айчынную культуру

У тэатральным жанры Стась бы мог.

Прывабліваў жаночыя натуры,

Завучаны ўключыўшы маналог:

– Ты – ягадзіна спелая мая!

Салодкая, я так цябе кахаю!

За пацалунак, ласкавы пагляд,

Усё аддам, што нажываў, што маю!

Ды для цябе, каханая мая,

Калі пачуцці ты мае уважыш,

Скуплю усё у магазінах я,

На што ты толькі пальчыкам пакажаш!

Калі ж пачуцці ўважаны былі,

І барышні пярсцёнкі прымяралі,

І пальчыкамі тыкалі:“Купі!!!”

Звяртаўся Стась наш так да любай кралі:

– Шкада, каханая, што шчыры мой намер

Ажыццявіць магчымасці не маю,

Бо банкаўскую картачку, павер,

Забрала жонка і за пазухай трымае.

Шаноўныя красуні-маладзіцы!

Як Стась вам стрэнецца, дык, каб

Не заблудіцца у абяцанках трапна-зухаватых,

Праверце пашпарт:

Ён даўно жанаты!

Кацярына Сідаровіч

Прызванне

Гудзела вёска, нібы вулей:

Сцяпан, што правіў п’янкі, гулі

І змалку на вушах стаяў,

У жонкі каралеўну ўзяў.

Вяскоўцы шкадавалі Настку:

“Дзяўчына трапіла у пастку!” –

Перажывалі апантана

Суседкі дзве: Марыля з Ганнай.

Але праходзіў час, і р’яна

Ўзяліся шкадаваць Сцяпана.

Як па памёршым галасілі

Суседкі Ганна і Марыля.

– Глядзець балюча, – гаварылі, –

Арлу паабразалі крыллі.

– Прышыла за падол цвіком!

– Як вашаночак пад нагцём!

– Пыліначкі з яе здувае!

– Як цацу-лялю апранае!

– Яна з яго вяроўкі ўе!

– Забыўся дружбакоў, не п’е!

– Ой, дзе ж яму палезе чарка:

Развёў такую гаспадарку!

– Яна камандуе усім,

А ўся ж работачка на ім!!!

– Свет без яе яму не мілы,

Няйначай варажбіткі сілы!

– То, без сумнення, злыя чары

Хлапечыя забралі мары…

Кацярына Сідаровіч

Прыліплі да расшчылін вузкіх –

Аж вушы вылезлі з-пад хусткі,–

Лавіўшы шорахі і словы.

Сцяпан выпісаваў вымовы:

– Паўсюль раскладываеш міны,

Караўка, брыдкая скаціна!

Бач, не хаваеш слёз гаротных,

Прывыкла ўжо да рук пяшчотных.

Не раскісай, свой сум гані,

У рай патрапім праз тры дні.

– Ён хоча Настачку забіць

І рукі на сябе злажыць...

Суседкі па чарзе самлелі,

Ў міліцыю званіць хацелі,

Ці участковага знайсці,

Ды прыпынілася таксі

Ля іх, што ў вёсцы так не часта,

І з той машыны выйшла Настка.

– Я ездзіла у адпачынак.

Чакаем мы са Сцёпкам сына –

Нам доктар мора прыпісаў.

Сцяпан адправіў, настаяў.

Засумавала, не змагла,

Я там тры дні не дабыла,

Дадому вельмі захацела,

Нібы на крылах прыляцела.

– Каму ж Сцяпан казаў прамовы?

– Ён любіць размаўляць з каровай!

...Рагуля радасна мычала,

Шчасліва курка сакатала,

Кацярына Сідаровіч

М-му-м-му

Унучка ціха з цацкамі гуляе,

Марыля ля люстэрка, мо з рання

У роспачы, выборы прымярае:

Сабрацца ў госці не хапіла дня.

– Ой, што рабіць? Куды мяне нясе?!

Здаецца, трэскае па швах абнова.

Малыя, цесныя сукенкі ўсе!

Не сорам? Жах! Раз'елася, карова!

Заходзіць муж, на твары неспакой.

Пытае: “Любая, што за настрой?

Што здарылася, сумная чаму?”

Унучка куляй на каленачкі к яму

І кажа: “Цісай, ты! Цаму, цаму?!

Ты сто, не бацыс, наса бабуска – М-му-м-му!”

Кацярына Сідаровіч

Нявыдуманая гісторыя

Лёс пакараў яго дурніцай жонкай:

Што не па ёй – дык скалка у руках.

Няздольны крыўдзіць сам – прыгнуты, тонкі –

Хадзіў Антось ад часу ў сіняках.

І вось аднойчы, ўстаўшы спазаранку,

Сабраўшыся купіць выбораў шмат,

Намыліўшыся ў горад, жонка Ганка,

Як Папялушцы, давяла загад:

– Хлявы пачысціць, вымесці падвор'е,

Скаціну пакарміць і напаіць,

У печы выпаліць, гаршкі насыпаць бульбай,

Свінням зварыць, карову падаіць.

І вось тады, калі ўсё гэта зробіш,

Няхай твая не задрыжыць рука,

Пакуль прыеду з горада, Антоська,

Гуляючы заціснеш свінчука.

Пасмаліш і пачысціш, сала ў кадку

Засоліш, каб усё было ў парадку.

Не мясакруткай, пэўна хопіць часу,

Нажом пакрышыш мяса на каўбасы.

Хто ведае вясковую работу,

Паспачуваў. Намылены да поту

Антось, як шпулька, раніцу насіўся,

Зрабіў усё, нічога не забыўся.

І засталося – дробязі – яму

Заціснуць ды ўпарадчыць свежыну.

Кацярына Сідаровіч

– Ты б-бачыш?

– Б-бачу.

– Ён адкуль? Хто знае?

– Прыслухайся: сусед свайго шукае!

Смалілі моўчкі, моўчкі разбіралі,

З суседзямі пагутарылі ўслед.

Там, зразумеўшы, развялі рукамі:

– Што зробіш? Не было б нам большых бед!

І падзялілі, што каму з свіных астанкаў,

Калі з'явілася ў дзвярах з пытаннем Ганка:

– Як зразумець, мне растлумачце вы,

Чаму, паскладзены на нашым ганку,

Ляжаць аж дзве свіныя галавы?

А здагадаўшыся, ўхапіла скалку,

Ўраз лямант справіла, ды ўціхла нібы мыш,

Пачуўшы трапны, грозны голас мужа.

Ен гаркнуў: “Цыц! Сядзі, пакуль сядзіш!

Я не ў гуморы сёння, выпіў чарку –

Ты ж, калі розум маеш, памаўчыш,

Бо будзеш т-трэцяй галавой на ганку,

Калі яшчэ хоць трошкі пакрычыш!”

У вёсцы жываты панадрывалі, рагочучы,

Бо наш Антось штодня

Свой рэкламуе вопыт,

Як прад жонкай ператварыўся ў дуб

З гнілога пня.

Кацярына Сідаровіч

Любі сябе, любімую

Сама сабе зрабіла тлуму.

Я стрэла ў Мінску каля ЦУМу

Паслугу – гаваркія вагі,

Таўстушак сумны цвік увагі.

На іх становяцца нясмела,

Сыходзяць з тварам пахмурнелым.

Ну і мяне паблытаў бес –

Са мной на тыя вагі ўзлез.

І вагі сведчылі заўзята

Мне: “Вы немного полноваты,

Необходимо сбросить вам

Всего лишь тридцать килограмм”.

Стук сэрца не змагла уняць:

Калі ж з мяне ды столькі зняць,

Як буду я тады глядзецца?!

Мяне ж нямнога застанецца!

Не для слабых галоў задача...

І вось на вагах… Трэба бачыць!

Жывы мяшок касцей грымячых.

Як балахон, абвісла скура…

“Вы – идеальная фигура!”, –

Ёй вагі так дэкламавалі,

Настрой нябозе падымалі.

І шчасцем засвяцілі вочы,

Але сустрэцца з ёй уночы

Нікому, людзечкі, не раю,

Ад стрэсу вас засцерагаю.

Яна штодня сябе тут важа...

Бо хто ж ёй болей гэта скажа?!

Кацярына Сідаровіч

Гарох-зводня

Хто як сваё жыццё пражыў,

Мне ж лёс гарох наваражыў,

Што рос на полі за сялом

Пад аграномавым крылом.

Дзяўчаты, хлопцы, падшыванцы

Ватагай крочылі на танцы,

Ля поля прыпынілі троху

Падсілкавацца тым гарохам.

Народ на жываты плячысты.

Гарох caлoдзeнькi, ядрысты

Хто еў, а хто ў кішэні скуб.

Пасля прыйшлі ў вясковы клуб.

А прыгажун, што мне да пары –

Дзяўчат усёй акругі мара,

Аб кiм я мроіла у сне –

На танец запрасіў мяне.

Здалося мне: прынцэса я.

Застыла ў зале цішыня,

Былі мае сяброўкі ў трансе,

А я прысела ў рэверансе.

Ды раптам з-пад спадніцы – ГРОХ! –

Напомніў пра сябе гарох.

Ён выбухнуў са страшнай сілай –

I след прастыў усмешкі мiлай...

«Прабач, я танчыць замарыўся,» –

Сказаў мой прынц i ў момант змыўся.

Кацярына Сідаровіч

Жаночы рай

Так узлавалася на мужа,

Не позірк – ледзяная сцюжа

З яе вачэй ад крыўды блёску,

Аж іскры сыпяцца на вёску.

– Што здарылася? Калі ласка,

Скажы мне, любая Параска,

Куды падзеўся твар лагодны?

І позірк твой чаму халодны?

Усмешка з вуснаў запрапала,

Чаго ты так занервавала?

– Пра гэта не турбуйся, Стась.

Гасподзь табе за ўсё аддасць!

Ён запісаў у свае сшыткі,

Як ты на маладыя лыткі

Глядзеў, ажно трашчалі вочы,

Як пяліўся на стан дзявочы.

Бог пакарае ўсіх паскудаў,

Усіх, хто так ахвоч да блуду.

– Параска, што з табою стала,

Няўжо мяне прыраўнавала?

Як мы сышліся, з таго часу,

Не здрадзіў я табе ні разу.

– Я не раўнівая ні грама,

Ды ў ад твая дарога прама.

Цябе чакае страшны суд.

Ты ведаеш, што слова “блуд” –

Не толькі тое, што было,

А што і ў думкі прыплыло.

Кацярына Сідаровіч

Прыгажосць патрабуе ахвяры

Хто ў чым знаходзщь асалоду:

Адны ганяюцца за модай;

Другія – спорт, турызм, культура;

У сэксе знойныя натуры;

А ёсць рабы прывычак шкодных...

Я ж раскажу Вам пра гаротных,

Каму сябе нялегка несці,

Пра тых, хто любіць смачна ecцi.

Па модных крамах у вандроўку

Адправіліся дзве сяброўкі,

Бо ад сустрэч адказных тлум –

Патрэбен дзелавы касцюм.

Ды вось, якая незадача,

За імі крочыла няўдача:

Шасцідзясяты на паперках,

А ўсе касцюмы – маламеркі!

Трашчаць па швах так, што «натура»,

Здаецца, выпрыгне са скуры.

А прадаўцы, як брытвай брыюць:

«Такія, на такіх не шыюць!»

Дарма ад крамы i да крамы

Паўдня блукалі нашы дамы,

Каля кафэ прытармазнулі,

Паветра носам пацягнулі

I пакляліся, што ніколі

Сюды не зойдуць – хопіць волі!

Кацярына Сідаровіч

Лянота

Аніякая работа

Мне сягодня не ў ахвоту:

На мяне неспадзявана

Навалілася лянота.

Быццам звязаны далоні –

Я ў ляноты ў палоне:

Цяжка з сонейкам падняцца,

Не хачу перапранацца.

Абдымаюся з падушкай,

Сон вакол мяне жар-птушкай.

Пазяхну і пацягнуся,

У промнях сонца папяшчуся.

Паляжу яшчэ хоць трошку –

Хтось прышыў мяне да ложку.

Пацягнушкі-павалюшкі…

Не ўзняцца мне з падушкі.

Раніцой так смачна спіцца.

Гэта здорава – лянота,

Калі ëсць за кім ляніцца.

Кацярына Сідаровіч

На базаре

(Монолог)

– Красавица, купи себе халатик!

Чтоб свет очей любимых не угас,

Чтоб не косил налево твой касатик,

А смог пасти свои глаза на Вас.

–Что? Маркий? Белый? Не на кухню, кстати.

Для спальни вещь, интимней нет вещей.

Представьте: Он…, а Вы в таком халате –

Сердечко сразу застучит быстрей.

– Нет! Надевают на нагое тело.

Без пуговиц, снимается легко –

Раздеть сумеет даже неумелый,

Красивых ног не спрячешь далеко.

– Что? Не к кому прийти в таком халате?!

Всё потому, что до сих пор халата нет.

А вы прикиньте-ка, примерьте наш халатик.

Мужчина, шею не сверните, глядя вслед!

– Махровый, мягкий, нежный, белоснежный,

«Свитанковский», он не теряет вид.

Да, сексапильный, мини, интересный,

На вас, как на секс-бомбочке, сидит.

– Берёте? Правильно! В таком халате

Ему желанной будете всегда.

Приобрести всем надо бы, не глядя,

Для укрепления семейного гнезда.

Кацярына Сідаровіч

Пачастунак ад зяця

Цясця i цешчу з клункам бачыць рады,

Зазваў к сабе ў госці зяць багаты.

Багаты, ды сквапнючы: томжыў рубаль,

Купіў ён ракаў – пачастунак для бяззубых.

Цесць з цешчай войкалі: «Далікатэс які!»

Пакуль у кроў не пазразалі языкі,

Кляшні пашамкаўшы аб цвёрды панцыр рака.

А зяць, смакуючы, у вочы сыпаў маку.

Цесць з зяцем па маленькай прапусціў

Ды да сябе ў госці запрасіў.

I дачакаўся скора – ведай нашых! –

Ён зяця частаваў пярловай кашай.

– Хоць каша вельмі проста i нямодна,

Ды з ёй не ўстанеш з-за стала галодным.

Вось так тактоўна зяця-небараку

Разумны цесць вычытываў за ракаў.

Кацярына Сідаровіч

Мастер-класс от Комарихи

Скрывая свой визит от Комарихи,

Изрядно будучи совсем навеселе,

Через леток проникнув в улей лихо,

Комарик залетел на чай к пчеле.

Пчела присловила соседу мёд откушать,

Гостеприимно чаю налила.

Но скучно ей комарьи песни слушать –

Пчела трудяга, у неё дела.

А гостя развезло за чашкой чая,

В припадке нежности пчеле он оды пел,

И, равнодушия пчелы не замечая,

Ей о любви неистовой звенел.

Звенел пчеле о самых нежных чувствах

И о мечте побыть с пчелой вдвоём,

Что мёд варить готов постичь искусство,

Чтоб быть полезным для пчелы во всём,

Что не боится он любой работы,

Во всяком деле рад пчеле помочь,

А если забродили где-то соты,

Он чистить их готов и день и ночь.

Пчела, на миг отпрянув от работы,

Прислушалась, о чём звенит комар,

И скорость придала его полёту:

Почувствовал комар пинка удар.

Кацярына Сідаровіч

Падарунак ад зяця

З глыбінь вякоў людзей прыкмета кратае:

Зяць любіць цешчу нескупую і багатую.

Не толькі па сугуччу слова "зяць"

Прыбліжана да дзеяслова “ўзяць”.

Вядзецца так даўно, ад веку ў век,

Для зяця цешча – лепшы чалавек,

Як дзіркі у яго кішэнях латае,

І падарункамі сямейку зяця радуе.

І лепшай цешчачкі яна трымае марку,

Як пры сустрчы налівае зяцю чарку,

Як смакацця наставіць – гнецца дол –

Як поўным пузам адпіхне зяць цешчын стол.

Заслужана шануе цешчу зяць,

Як тая сумкі ўмее будаваць:

Свіныя плечы, і каўбаска, і вяндліна –

У добрай цешчы невыводна быць павінны.

Ператвараецца у сына зяць харошы,

Як цешча не шкадуе зяцю грошы –

Гасцінная, сляпая і нямая…

Хоць столькі шчасця разам не бывае.

Я маю дзве дачкі, як не круці –

І два сапраўдныя, тыпічныя зяці.

Як дагадзіць зяцям? Ламаю думкі.

Рыхтую смыкаццё, пакую сумкі –

Усё, як у людзей. Малодшы зяць,

Што бачыць вока, ўсё гатоў забраць.

Бабуліны ў маіх шкафах падчысціў спадкі,

І вывез стогадовыя закаткі.

У хаце вечна не хапае тары,

Каб палажыць яму, што хапнуць марыць.

Кацярына Сідаровіч

Век жыві – век вучыся

Так здарылася, што не шанцуе мне па жыцці на

мужыкоў. Ці то я не такая, якіх хочацца любіць і

шанаваць мужчынам, ці, можа, мне на маім жыццёвым

шляху сапраўднага мужчыны сустрэць не давялося, ці,

можа, парсхапалі лепшых, а тое, што засталося, мне не

патрэбна? Не ведаю! Але факт застаецца фактам: сёння я

ў свае “50 з хвосцікам” адна і даўно ўжо згубіла надзею

на тое, што ў маім асабістым жыцці можа штосьці

змяніцца, таму як жыць з кімсьці дрэнна я не хачу, а

добра не здарылася.

А вось сяброўка мая, Верка, дык на свайго мужа

нахваліцца не можа. Ды і Стасік яе на Верку па жыцці не

надыхаецца. Пашанцавала! А жывуць яны разам ужо

больш за 30 гадоў. Абодва вельмі працавітыя, трымаюць

вялікую гаспадарку, заўседы рады сябрам, якія часта

адчыняюць іх дзверы. Сярод маіх сяброў Верка са

Стасем вылучаюцца хлебасольствам. Усіх, хто

выпадкова трапаляе да іх у хату, муж і жонка абавязкова

запросяць да стала і накормяць не абы як, а ад пуза, і не

абы чым: на стале заўжды вяндліна, сыр, смятана,

масла, каўбаса, грыбочкі, капуста. Ды ўсе стравы

спрацаваныя сваімі рукамі, па дзедаўскіх рацэпах –

смачней не прыдумаеш. Бываючы ў іх у гасцях, я

заўсёды маю прычыну парадавацца за сяброўку. А вось

што датычыцца мяне, то на конт мяне ў маёй сяброўкі

цвёдая пазіцыя: “Не ўмееш ты, Кацярына, з мужыкамі!

Усе яны адным мірам мазаныя, але разумная жанчына з

любога мужыка вяроўкі віць будзе. Трэба проста добра

ведаць тонкую мужчынскую арганізацыю, валодаць

Кацярына Сідаровіч

прысутнасці на базары па ініцыятыве Веркі мы сядзелі

за столікам у цяньку пад ліпамі, елі марожанае, пілі

мінералку. Калі я вымкнулася патурбавацца пра Стася,

які ў той час быў вымушаны пячыся ў “Жыгулях” на

адкрытым сонцы, на чорным асфальце, Верка сказала,

што гэта павінна яму пайсці на карысць: цяпер ён

тэрмінова адрамантуе дзверку машыны. І наогул павінен

падумаць, дзе ўзяць грошы на новы аўтамабіль. “Цяпер

ён падумае пра гэта сам, і мне не будзе патрэбы яго

піліць. Няхай, няхай трохі паплаціцца за сваё

нядбайства!” – весела лямантавала Верка. Па праўдзе

кажучы, у маіх вачах яна выглядала садысткай. Мне

было вельмі шкада Стася, але я прымусіла сябе не лезці

ў сямейныя справы сяброўкі.

Выходзілі мы з базару, калі прадаўцы ўжо пачалі

скручваць свае палаткі. Цягнулі Верчыны пакупкі ў

чатырох руках, як раптам Верка, ужо амаль выйшаўшы

за вароты базара, рванула назад і выхапіла з рук

прадаўшчыцы, якая пакавала тавар, мужчынскія трусы.

Хуценька расплаціўшыся, яна подбегам паімчала да

машыны, дзе яе бедны муж праглядзеў усе вочы,

чакаючы нас, і выглядаў зараз, як спечаны яблык.

– Дзе вас носіць?! Што можна рабіць цэлы дзень на

такой спякоце, гэта ж памерці можна!

– Ой, Стасік, праўду гаворыш, сама не ўяўляю, як я

яшчэ жывая, але што зробіш, калі гэтыя таргашы зусім

абнаглелі, возяць такі няякасны тавар! Каб купіць табе

трусы, прыйшлося абыйсці ўвесь базар, але я так рада,

што знайшла тое, што хацела. Вось памацай, Стась, якія

рубчыкі мякенькія, тканіна без грама сінтэтыкі.

Каштуюць праўда гэтыя трусы амаль як усе мае пакупкі

Кацярына Сідаровіч

тэрмінова неабходна адрамантаваць дзверкі ў машыне, бо

заўтра ён хоча пад’ехаць на аўтарынак, каб прыцаніцца да

новага аўтамабіля.

Як толькі Стась выйшаў за дзверы, Верка падсела да

мяне бліжай і, як бы апраўдываючыся, сказала: “Ты толькі не

падумай, што я цэны на пакупках пазаніжала, таму што

баюся, што Стась мне грошы на выборы пашкадуе. Стась у

мяне ніколі, колькі жывём, не спытаўся, на што я гэтыя

грошы патраціла, але ж, падумай сама: вось за гэтую анучу

я, можна лічыць, парася з хлева вывела, у самой сэрца

крывёй абліваецца, а мужыкі ў наш час такія кволыя,

сыпяцца без пары ад інсультаў ды інфарктаў, іх трэба

берагчы ад стрэсавых сітуацый, каб не кусаць сабе локці

апасля. А купляю я сабе гэтыя шмоткі толькі дзеля мужа: ён

жа так любіць ганарыцца тым, што я ў яго лепш за ўсіх

апранута, радуецца, калі на мне прыгожая вопратка! А

трусы… Ты не падумай, што я яму на вартнейшы падарунак

грошы пашкадавала, але ў Стасіка ўсе ёсць, вунь – поўная

шафа, нават трусоў новенькіх цэлы стог панаскладаваны.

Але ж мужыкі, яны як дзеці, радуюцца, калі бачаць, як аб іх

клапоцяцца…”

Слухаючы сваю сяброўку, я ўсвядоміла, што я сапраўды

ніколькі не прыстасаваная да сямейнага жыцця, і ад душы

парадавалася за свайго былога мужа, якога пакінула 20 год

таму назад, тым самым выратаваўшы яго не толькі ад

інфаркту і інсульту, а, мабыць, нават ад заўчаснай смерці, бо

з маёй прамалінейнасцю, па меркаваннях маёй сяброўкі,

гэта было б непазбежна.

Вось так: век жыві – век вучыся!

Аўтар прысвячае гэтую кнігу

сваёй маці,

Леанідзе Паўлаўне Тарасевіч,

якую лічыць сапраўднай

багачкай за яе

залатое сэрца.